Wat een dag!
Ik zag al wel iets aankomen, maar niet dit.
Ik zat vandaag heel gemotiveerd (dat is namelijk allang geleden) op school aan een opdracht te werken.
Ik had al wel wat waarschuwingen gehad van mijn mentrix
zoals; "je moet echt snel een stage regelen, en waar was je vanochtend in de les van corrien? Er moet echt iets veranderen zo" Maar ik stoorde me er niet zo aan.
Ik was niet lekker en had het alweer gezien voor vandaag en was druk met andere opdrachten en dacht;
ach dat komt morgen allemaal wel...
Todat ze de volgende les plotseling naast me stond
En zei;
Ik zal je maar vast voorbereiden want we gaan je moeder inlichten..
Totaal onverwacht! Hoewel ik het heel goed had kunnen weten!!
Ik was vorige week de hele week niet op shool geweest.
Had weer 's teveel andere dingen aan me hoofd..
Me hart begon zo snel te kloppen, ik wist niks meer te zeggen.
Het liefst was ik heel hard schreeuwen!
Hoe heb ik het weer zover laten komen?
Een moment waarin ik gewoon van mezelf walg.
Waarom was ik niet gewoon naar school gegaan.
Wat heeft het me opgeleverd door ergens anders te zijn dan school?
Nou dat weet ik nu, namelijk nog meer problemen.
Wat moet me moeder wel weer niet denken!
15 minuten geleden zat ze nog naast me op het bed en zei ze hoe trots ze op me was.
Vol schaamte wist ik wel beter..
Ik begin gewoon een eigen leven te leiden.
Terwijl ik juist bij de maatschappij wil horen,
kunnen laten zien wat ik waard ben en wat ik kan.
Maar nee hoor, ik heb weer heel schaamteloos alle regels verbroken.
Met gevolg dat het gene wat eerst zo goed voelde, nu een grote ramp blijkt te zijn!
Deze week moet ik me gaan bewijzen, iedere dag aanwezig zijn.
Met me hoofd bij de les en niet ergens anders met me gedachtes.
Iets doen met het kritiek wat ik vast en zeker ga krijgen.
Ik moet en zal het jaar goed afsluiten!
Ik zal aan mezelf toe moeten geven dat het tijd is om dingen los te laten, om door te moeten gaan, praten over dingen.
Zoals mijn mentrix tegen mij zei;
Maak geen moordkuil van je hart.