Het oudje

Er stond zaterdag weer een massa volk aan de kassa van de Supermarkt.

Hoewel de koopkracht als maar daalt zie je nog steeds mensen met   eikarren vol dure dingen.

“Drogevoeding kassa vier!”riep de blonde kassierster waarbij zei een zakje rozijnen in de hoogte stak.

In mijn binnenste vervloekte ik de man, twee voor mij die het ongeprijsde pakje in zijn kar had gelegd.

De lange slungelige kerel stond er grijnzend bij alsof hij er plezier in had dat hij de lange rij, achter zich, kon ophouden.

Nadat de kassierster de boodschap minstens driekeer herhaald had, kwam de verantwoordelijke voor de drogevoeding aanslenteren. Zij draaide en keerde het zakje rozijnen naar alle kanten, ze bekeek het alsof ze er een studie ging over maken.

“Het is niet geprijsd,”stelde zij uiteindelijk vast.

“Daarvoor liet ik u komen,”zuchtte de dame achter de kassa.

“Ik ga even kijken.”zei de slome. Het corpulente mens met remolie in haar benen slofte weg nadat zij het zakje eerst nog een keer of tien had omgedraaid.

Zelfs het oude vrouwtje met het zwarte hoedje een dametje van zeker tachtig jaar dat voor mij stond, begon ongeduldig over en weer te trappelen.

Ik keek over haar schouder en merkte dat zij in haar karretje enkel een pakje diepvriesfrieten had liggen.

Het leek wel of ze voelde dat ik haar opserveerde want zij keerde zich naar mij.

“Het duurt hier toch lang, nietwaar mijnheer,”zei ze.

Zij had niettegenstaande haar hoge leeftijd een gave huid, haar gezicht glom van gezondheid en had twee frisse blozende wangen.

“Dat komt door die oelewapper met zijn krenten,”fluisterde ik.

Plots zag ik een straaltje bloed dat vanonder haar hoedje kwam.

“Mevrouwtje u bloed,”zei ik bezorgd.

Het oudje taste in haar jaszak en diepte er haastig een hemelsblauwe zakdoek uit.

Zij depte op haar voorhoofd en keek naar de rode bloedvlek op haar zakdoek.

“Mevrouwtje wat heb je, je bent gekwetst, zal ik een ziekenwagen bellen, vroeg ik bezorgd en ik haalde meteen mijn GSM tevoorschijn

“Nee mijnheer, niet doen, het gaat wel.”

De kassierster had het nu ook gemerkt.

“Wij hebben hier ook een hbo in de zaak.”zei ze zal ik ze oproepen.

De bejaarde dame schudde ze voelde zich alles behalve op haar gemak.

“Laat mij eens kijken,”zei ik, en vol van medelijden nam ik haar hoedje af.

Tot mijn schrik lag er een pakje met een biefstuk midden op haar hoofd.

Door haar lichaamswarmte droop het bloed uit de verpakking.

“O! Een dief, ik roep er de security bij!”riep de kassierster.

“Asjeblief niet doen mevrouw, ik zal het wel terug leggen, maar ik had zo’n zin in biefstuk friet, maar ik kan het niet meer betalen van mijn pensioentje,”jammerde het oudje.

“Wat je niet kunt betalen moet je niet meenemen, en jij gaat dat vlees dat op je hoofd gelegen heeft niet terug leggen, vies oud wijf”schreeuwde de winkelbediende harteloos.

Ongemerkt stopte ik het dametje vijf euro in de hand.

“Deze dame gaat dit betalen,”zei ik.

“Ze heeft geen geld.”

Het vrouwtje stak opgelucht de vijf euro omhoog.

“Neen mevrouw, zo gaat dat niet hoor, het was een diefstal, ik moet dit melden!”zei de kassierster ongenadig.

“Welke diefstal, mevrouw betaalt voor het buitengaan, het is niet eens haar beurt.”zei ik.

Nukkig scande de kassierster mijn aankopen.

Wat later, stond het dametje met het hoedje buiten op mij te wachten en gaf mij één euro en twee cent terug.

“Dat is nog van jou mijnheer, overschot,”zei ze.

“Hou dat maar en laat het vlees je lekker smaken.”zei ik en knipoogde.

Ik voelde mij gelukkig met mijn goede daad.

“Niet meer doen hé, de volgende keer heb je pech,”waarschuwde ik nog.

Zij lachte dankbaar.

Zo zie je maar, de koopkracht daalt.