Tien draken
Ik zou nog eens graag knal erop
pats! Dat het er staat, uitgespuwd door
de enigste sprekende monden die ik heb,
mijn vingers. Tien draken met wolken vuur
en reuzenvleugels. Wrijf mij tegen jullie schubben,
kleur mij paars en groen en weg. Kasteel mij uit,
mijn hart tikt zo traag, ik heb spanning nodig.
Een zuiderse zeeslag met schorpioenen en zeldzame
schelpen die mij oerverhalen vertellen,
een baardige man met allesziend oog, een lichaam
met magische krachten. Een witte kat, spring, ik doe alles,
wees mij, brul door mijn nachtkleed als woeste wind
en barst als zon door mijn raam, geef mij iets, opdat dit dromen
mij bevrijdt van mijn waan.
Reacties op dit gedicht
| Het Gejefte: | Woensdag, december 31, 2008 08:10 |
| Ongelooflijk hoe sterk jij kan schrijven. Ik lees veel weg, maar jij grijpt me steeds bij mijn strot..."kasteel mij uit"...echt fantastisch verwoord...prettig eindejaar. Jef |
|
| honingbijtje: | Donderdag, juni 19, 2008 21:09 |
| geweldig mooi:) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Zilke | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 19 juni 2008 | ||
| Thema's: | ||