onvoorwaardelijk lief te hebben
ik weet net zoveel als de wereld,
en de wereld weet net zoveel als
jij en ik
kennis is een vergiftigd geschenk
zonder woorden met duizend zuchten
tasten we de kanten van het geweten af
in haar grenzeloosheid raak je
hopeloos verloren
het zekere voor het onzekere genomen
ongeacht van de wereld waarin we leven
zijn woorden voor ons reeds vijanden
in stilte klinkt het zoveel mooier
het is een kinderlijk geluk
te kunnen stoppen met denken
en je handen te vullen met wat
het heden je toewerpt
strelingen te evenaren aan
rake klappen
de kans om iemand
onvoorwaardelijk lief te hebben
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Vrijdag, juni 20, 2008 23:27 |
| kennis vereenzelvigt met de wereld, maar zou niet doorheen het vele weten aanvaarding weer je liefde volkomen kunnen maken, het proberen waarin al het ontbrokene wordt opgenomen, of zal dit lijken, overeen gaan komen met hetgeen je schrijft, dit in stilte bij elkaar verblijven. hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: lenore | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 20 juni 2008 | ||
| Thema's: | ||