Ik ga je missen.
Als klein meisje
van elf jaar oud,
hield ik zonder angst
jouw hand al vast.
Met een glimlach
keek ik toe,
wanneer jij het
paard op mocht.
Toen ik groter
en sterker werd,
mocht ik je begleiden
als je op het paard zat.
Wanneer je spastisch werd,
wist ik hoe ik je
kon laten ontspannen,
want paardrijden is leuk.
Je ziet erg slecht
en kunt ook niet praten,
maar zodra je zachtjes
in mijn hand kriebelt
en er een grote glimlach
op je gezicht verschijnt,
weet ik zeker
er is contact.
De autoriteiten hebben besloten.
Je moet weg van de enige dag
waarop ik je helpen kan.
Ik ga je missen,
echt waar.
21/06/2008
van elf jaar oud,
hield ik zonder angst
jouw hand al vast.
Met een glimlach
keek ik toe,
wanneer jij het
paard op mocht.
Toen ik groter
en sterker werd,
mocht ik je begleiden
als je op het paard zat.
Wanneer je spastisch werd,
wist ik hoe ik je
kon laten ontspannen,
want paardrijden is leuk.
Je ziet erg slecht
en kunt ook niet praten,
maar zodra je zachtjes
in mijn hand kriebelt
en er een grote glimlach
op je gezicht verschijnt,
weet ik zeker
er is contact.
De autoriteiten hebben besloten.
Je moet weg van de enige dag
waarop ik je helpen kan.
Ik ga je missen,
echt waar.
21/06/2008
Reacties op dit gedicht
| kyra.: | Maandag, augustus 18, 2008 15:35 |
| kippenvel xLiefs |
|
| ImaginingLight: | Zondag, juni 22, 2008 08:53 |
| Hellaas zal iedereen moeten gaan, ookal willen we het niet. Sterkte! Liefs, Catharina |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Imbroglio. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 21 juni 2008 | ||
| Thema's: | ||