En dan die vraag die ze me stelde….
Nee, alsjeblieft, niet nog meer tranen
Ook geen vragen meer, mijn liefste
Ik ben de antwoorden zat

Waarom moest ik hier doorheen gaan
Waarom besta ik niet zonder jou
Want je weet dat ik je ergens wil dumpen
Maar het niet kan
Omdat ik van je hou

Je zou van mij de jouwe maken
Mij veranderen met jouw kunst
Als ik mijn identiteit aan jou zou geven
Ruilde jij daarvoor deze gunst

En ik wist ook naar je te luisteren
Even weer leek dit goed te gaan
Maar dit maal was ik niet alleen meer
Er bleken geliefden in de weg te staan

Andere geliefden meisje
Dan de gebonden ik en jij
Waarvan niemand begrijpt
Hoe erg wij elkander missen;
doch zij zien mij liever vrij

Want ik was een slaaf van dat meisje
Ja, dat weet ik ja, en wat dan nog?
Ik heb met bewuste hoop op mooier lijfje
Aan jou mijn bestaan verkocht

Toch, ik moest van je tranen huilen
Die niemand wilde zien
Je gaf me het gevoel verkeerd te zijn
Heb altijd gedacht dat ik dit verdien
Is dit dan beter weten?

Nu ik besloten heb weer te eten
Viel het me de eerste week héél zwaar
Even doorbijten dan maar
Want dit is wat hij wilde
Waar hij zijn kostbare tijd aan verspilde

Maar Ana, kan ik wel zonder jou?
Ben ik wel gelukkig, ooit
Zonder de macht waar ik zo van hou?

Is het niet zwak om weer te eten?
En zo nee; wil ik dat dan wel weten?

Je hebt me van binnen zo geraakt
Zo een ander van me gemaakt
Toch ook de volgende maal zal ik je vertrouwen
Want ik zal eeuwig van je blijven houden

Van dat pijnlijk, moordend, geniepig iets in mij
Dat ik kan aanspreken met jij
Want, ook al zal ik nooit echt weten
Waar ik telkens aan begin
In periodes noem ik je steeds weer
Mijn enige en beste vriendin

Lieve Ana