de man met de rijst
het kleine meisje zei
hebt u nog wat rijst voor mij
de oude man knikte ik heb zelfs speciale rijst bij
speciaal voor jou
zodat jij geen honger lijden zou
het kleine meisje dankte de heer
en genoot toch zozeer
van die lekkere rijst
die dan haar honger had gespijsd
maar ze had geen ouders
en moest slapen in de kou
gelukkig voor haar kwam de volgende dag gauw
hebt u nog wat rijst voor mij
was wat het kleine meisje weer vroeg
jazeker zei de oude man haar
voor jou heb ik rijst genoeg
en alweer ontving het kleine ding
een heleboel rijst dat aan elkaar hing
ze wist met het eten maar geen stop
en aldus was de rijst weer snel op
maar de avond was alweer verschenen
die nacht sliep het kleine meisje met blote tenen
tien uur later kwam het kleine meisje weer bij de oude man
maar hij bleek haar te zijn vergeten
want hij had ditmaal geen rijst meer bij
waar het kleine meisje van kon eten
het kleine meisje begreep niet
waarom zij en de oude man niets meer tegen elkaar zeiden
en door het ontbreken van de rijst
kwam het kleine meisje die nacht te overlijden
de dag daarna zocht de oude man naar de kleine meid
gisteren had hij haar niets gegeven en daarvan had hij spijt
zijn hele leventje rondom hem werd een rotte boel
want hij leefde de rest van zijn dagen met een schuldgevoel
maar het kleine meisje stond hem op te wachten
toen hij overleed na nog x aantal nachten
ze nam hem bij de hand
en leidde hem naar de andere kant
hebt u nog wat rijst voor mij
de oude man knikte ik heb zelfs speciale rijst bij
speciaal voor jou
zodat jij geen honger lijden zou
het kleine meisje dankte de heer
en genoot toch zozeer
van die lekkere rijst
die dan haar honger had gespijsd
maar ze had geen ouders
en moest slapen in de kou
gelukkig voor haar kwam de volgende dag gauw
hebt u nog wat rijst voor mij
was wat het kleine meisje weer vroeg
jazeker zei de oude man haar
voor jou heb ik rijst genoeg
en alweer ontving het kleine ding
een heleboel rijst dat aan elkaar hing
ze wist met het eten maar geen stop
en aldus was de rijst weer snel op
maar de avond was alweer verschenen
die nacht sliep het kleine meisje met blote tenen
tien uur later kwam het kleine meisje weer bij de oude man
maar hij bleek haar te zijn vergeten
want hij had ditmaal geen rijst meer bij
waar het kleine meisje van kon eten
het kleine meisje begreep niet
waarom zij en de oude man niets meer tegen elkaar zeiden
en door het ontbreken van de rijst
kwam het kleine meisje die nacht te overlijden
de dag daarna zocht de oude man naar de kleine meid
gisteren had hij haar niets gegeven en daarvan had hij spijt
zijn hele leventje rondom hem werd een rotte boel
want hij leefde de rest van zijn dagen met een schuldgevoel
maar het kleine meisje stond hem op te wachten
toen hij overleed na nog x aantal nachten
ze nam hem bij de hand
en leidde hem naar de andere kant
Reacties op dit gedicht
| Dina-Anna: | Woensdag, juni 25, 2008 20:40 |
| Waw, indenkend schrijven! Liefs Dina |
|
| Marousia: | Woensdag, juni 25, 2008 00:46 |
| Droefmooi heb je dit geschreven. Prachtig. Liefs van Marousia XX | |
| Yellow: | Dinsdag, juni 24, 2008 13:54 |
| zoveel gevoel in dit, goed gedaan nummer 127, het doet me ongewild ook denken aan dat verhaaltje over het meisje met de lucifers, Y. |
|
| kerima ellouise: | Dinsdag, juni 24, 2008 12:51 |
| mooi ontroerend verhaal...mooie boodschap ook liefs kerima ellouise |
|
| Windwhisper: | Dinsdag, juni 24, 2008 12:32 |
| wohhh dit is mooi, ze was hem niet vergeten kuzzz prachtig nummer 127, liefs Cobie Kuzzz |
|
| ninodepino: | Dinsdag, juni 24, 2008 11:55 |
| wonderschoon :) |
|
| vat: | Dinsdag, juni 24, 2008 11:51 |
| lief meisje | |
| Fairouz: | Dinsdag, juni 24, 2008 11:48 |
| Een sprookje lijkt het wel....weer graag gelezen nummer 127. Zonnige groet Fairouz |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Nummer 127 | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 24 juni 2008 | ||
| Thema's: | ||