leg je verborgen gevoelens op foto vast
een nieuwe therapie in de psychiatrie
hij heeft ons met dit item echt verrast
de opdracht naast je mentorcursus
gelezen had hij het in de krant
ik dacht heb nog best veel tijd
dus voor mij is er niks aan de hand
half september zal ik foto s tonen
herinnering roept warme geuren
en tussendoor de onvergetelijke pijn
maar hoe vertolk je nachtelijke kleuren
ook de pijn van ziekte en een vreselijke dood
met aan de ander kant zelfstandigheid
ik breek er mijn nek over dit keer
kreeg spontaan weer een nachtje slapeloosheid
wie dacht er zit een flitser bij de bocht
in de parkeergarage, nee hoor dat was ik
de angst, het falen en toch de overwinning
met pondje een water overvaren, help ik stik
-pas weer een veerboot gezonken-
mij krijgen ze er niet op al is het over de maas
ik krijg als ik er aan denk alleen al kriebels
en voor mijn ogen een nevelige waas
de eens lange gesprekken, juist met z’n allen
rondom de tafel, het rustpunt van de dag bewaren
half bord eten op een blad met boek ernaast
zou dat de ongezelligheid van tafelen evenaren
ik heb geschreven, gedicht na gedicht
over hoe de natuur zich ontvouwen kan
men noemt me al het kruidenvrouwtje
met de alziende ogen, juist wat ik vroeger nooit zag
warme handen, als ik me geconcentreerd stort
op een heg vol kriebelende beestjes weer
dat gevoel moet je voelen, beleven, dragen
een gevoel van geluk hoe zet je dat neer
ik weet niet wat ik weergeven moet
of ik mijn foto s daar zal geven
er is zoveel gebeurd, blijdschap en verdriet
het is van mij alleen, het is mijn leven
| Hans Winter: | Donderdag, juni 26, 2008 23:27 |
| verborgen kun je ook opvatten als wat je beschroomt, waar je anders beschaamd, onder ogen gekomen van een naaste, liever geen woorden aan wijdt, maar misschien dat een beeld je daarvan bevrijdt. een hoe dan ook uitgewerkt echt mooi thema, groetje, hans |
|
| Artifex: | Donderdag, juni 26, 2008 23:14 |
| Dat is toch haast een onmogelijke opgave, een collage van gevoel... Toch zal je beetje bij beetje dit bij elkaar moeten sprokkelen. Misschien om alle ideeen uit te voeren om ze daarna te overwegen. Een idee kan groeien... Liefs, Artifex. |
|
| lommert: | Donderdag, juni 26, 2008 23:06 |
| dat gevoel moet je voelen, beleven, dragen...dat is het ook ;)..helemaal liefs weer willem |
|
| honingbijtje: | Donderdag, juni 26, 2008 22:49 |
| wat een opdracht, kan me voorstellen dat je daar je hersens op kraakt. hoe leg je dat vast..... succes er mee liefs:) |
|
| Windwhisper: | Donderdag, juni 26, 2008 22:46 |
| ja het is die en wat jij bent, een best wel moeilijke opgave Janny, maar jou kennende kies je voor een compromis, het evenwicht tussen woord beeld en gevoel, lieve groet Cobie niet teveel er over tobben, soms ligt de oplossing voor de hand, in een onverwachtse gebeurtenis. kuzzz liefs Cobie |
|
| Nummer 127: | Donderdag, juni 26, 2008 22:31 |
| misschien ligt het aan mij maar ik zou pijn en gesprekken met onderzoekers samenzetten in 1 foto want volgens mij is het vereenzelvigen van namen met nummers zoals wetenschappers doen 1 van de toegelaten wreedheden van onze maatschappij vind je niet nou ik vind van wel en ik vind de enige goede therapie de methode die je zelf toepast om tot rust te komen hoe dan ook nee ik spreek geen misdaden juist maar soms bestraft het zogenaamde goede het slechte met een nog grotere criminaliteit N |
|
| Auteur: remie | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 26 juni 2008 | ||
| Thema's: | ||