enkeltje doodt
loop buiten in de kou
voel geen eens dat het begon te regen
in me hoofd zo verzonken
in me hart ben ik verdronken
zie een eenden familie zitten
zo bij elkaar gezellig en kuns
ik mis die warmte
ik mis iemand om me heen
ik zie die familie en begin te huilen
ik loop hier zo alleen
voel me zo godvergeten eenzaam
loop verder begin steeds meer te huilen
waarom ben ik zo veraden door familie
waarom ziet niemand dat
ik niet meer kan vechten
ik wil niet meer door
ik wil stoppen
loop richting huis
doe de deur open
daar ligt een enkeltje doodt
Reacties op dit gedicht
| miepke: | Maandag, juni 30, 2008 19:19 |
| wow heftig gedicht maar wel mooi je gedachten in een vorm gegoten groetjes marijke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: dangerous mind | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 28 juni 2008 | ||
| Thema's: | ||