Op dit moment van mijn leven zie ik het soms niet meer zitten, ziekenhuis in ziekenhuis uit.. en nooit vinden ze de oorzaak.. dat het geen aanstellen is zijn ze ondertussen wel achter, en weer een week wachten..
elke dag weer een nieuw onderzoek, elke dag weer de uitslag van dat andere onderzoek, ik snap het niet meer..
al bijna 3 maanden gaat het zo door, mijn hele leven op de kop! school gaan kan ik niet meer, en sporten al helemaal niet meer.. mijn wens om in het 1e te komen kwam uit.. 2 dagen erna val je van de trampoline en is het verhaaltje uit..
van geluk mag ik spreken dat ik er nog ben, maar waarom kan ik dan nog niks..? ik word er helemaal moedeloos van.. het het ooit over? of speel ik na de zomer toch nog in het 1e?
volleyballen is mijn passie.. 4 maal per week, het liefst nog vaker! en dan mag je niet springen.. dan kan je volleybal wel helemaal vergeten..
Al mijn vrienden ik ben jullie eeuwig dankbaar dat jullie mij steunen in deze periode.. wat er ook gebeurt.. ik ben er ok vooor jullie!