haar vleugels lagen verscheurd op de grond
waar eens een lied van vreugde klonk was nu geen enkel geluid
de lucht was gevuld met stilte want er was geen lied meer om te zingen
weg was de liefde die haar moed gaf, de wind langs haar vleugels

weg was de inspiratie, de hoop in haar ziel
ze lag tussen gebroken beloftes en niemand die haar kon genezen
de wind langs haar vleugels was plotseling verdwenen
ze werd naar de grond gezogen, gevallen, gebroken en alleen

de lucht om haar heen veranderde in stilte, zelfs geen zuchtje wind
alleen het melodie van de gevallen engel weerklonk er tussendoor
een zachte weerklank van verdriet vulde de hemel
een traan viel op de grond uit het oog van de gevallen engel

de traan viel op een zaad van de liefde dat in haar handpalm lag
het sloop langzaam naar haar kloppend hart, zo begon het
uit dat kleinde zaadje van de liefde groeide een lied
een lied over een gevallen engel en de wind langs haar vleugels

het lied zong over een liefde
een lied over echt vergiffenis met geen begin of eind
het fluisterde in de heldere nacht, het zong zijn melodie
het kreeg de maan, de zon, de bloemen en de bomen in zijn bezit.

het zong langs de sterren en de maan
en daalde rondom de engel als een heerlijke parfum
maar nog steeds lag ze daar, een gebroken wezen
luisterend, wachtend voor de wind langs haar vleugels...