gesprongen lente

Het leven wat ik leidt,
is een chaotische hel geworden
waarin ik slechts een onderdaan,
van mijzelf ben

Heugelijke dagen verharden de pijn,
die mij vanbinnen zit op te eten,
Op ieder stukje van mijn ziel,
wordt langzaam gekauwd.

En zodra mijn ziel verteerd is,
zal ik enkel nog kunnen dromen
van de excentrieke momenten
waarin liefde mijn leven beheerste.

Slechts een blik van mijn grootse liefde
kon de vlinders in mijn ziel doen opwakkeren,
het gevoel dat ik iemand gelukkig kon maken
en het gevoel dat ik leefde geven,

Nooit zal ik nog kunnen liefhebben,
want ik weet niet meer wat liefde is,
ik kan niet meer voelen zonder ziel,
ik ben blind en het is lente