Ik kom angstig binnen in huis
zou je er nog zijn, bij ons thuis
Je bed staat in de kamer beneden
daar lig je te denken aan het verleden
Je ogen zijn alweer dicht
niets herken ik terug in je gezicht
Kan geen contact meer met je maken
alleen nog naast je bed over je waken
Niemand kan jou pijn meer verzachten
We kunnen niets anders dan wachten
Wachten tot je je ogen voorgoed sluit
wanneer blaas jij je laatste adem uit
Ik weet dat het voor jou beter zou zijn
maar het doet mij zo ontzettend veel pijn
Je hebt zo gevochten en er alles voor gedaan
ga maar papa, en mag ik dan met je meegaan
*Geschreven voor een collega/vriendin; Haar vader had een hersentumor en daarna uitzaaiingen door zijn hele lichaam en huidkanker erbij, er is niets meer aan te doen, ze kunnen alleen maar wachten tot het voorbij is*