Iedereen om mij heen verdwijnt.
Mijn opa,
Mijn vriend,
En nu opeens mijn eigen vader?
En dat op mijn twaalfde?
Waarom kan dat niet later?
Het is gewoon niet meer eerlijk.
Mijn dagen zijn lang, mijn nachten zijn lang.
En elke dag ben ik bang.
Ik snap het niet, waarom niet een ander?
Waarom ik?
Ik bid elke dag.
Alleen omdat mijn pa dan een dag langer leven mag.
Maar hoe langer ik bid hoe slechter het gaat.
Ik wil je helpen pa.
Maar ik weet niet hoe.
Zou je me geen tips kunnen geven?
Misschien heel afren toe?