Hopeloos.
Kijkend naar het verkreukelende water..
het ruige waaiende gras..
twee witte stippen die gearmt lopen..
op het grauwe bijna zwarte pad..
met achter hun het donkere bos..
die bespiedend zwoegt om een beetje zonlicht..
eenzaamheid heerst..
en het brengt een sombere blik op mijn gezicht..
er zit veel in het leven..
tenminste ze zeggen het..
maar ik voel me als bootje..
op de woeste zee..
elke keer breekt er een stukje af..
van mijn schip..
terwijl ik wacht op het geluk..
zal ik ooit opgevelijk naar de bodem verzinken.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Animola_* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 03 juli 2008 | ||
| Thema's: | ||