~Mijn gevecht; 6 juli 2008~
Het leven zit
boordevol gevechten.
Kleine moeiten,
grote veldslagen;
het hoort er allemaal bij.
Sommige gevechten
duren maar even
en daarna is het afgedaan.
Andere gevechten
blijven je hele leven bij je.
Ikzelf vecht nu een gevecht
waarin ik dreig te verliezen.
Een gevecht van
eten en niet-eten
leven en dood
een gevecht veroorzaakt
door onzekerheid.
Als ik heb gegeten
voel ik me helemaal naar
ik ga me schuldig voelen.
Als ik niet eet
ben ik blij.
Mijn hongerige maag
geeft me een gevoel van overwinning.
Maar die "overwinning" is vals
- dat weet ik.
Want ik zal nooit tevreden worden
hoeveel "overwinningen" ik ook haal.
Als je leven draait om eten
-zo weinig en zo niet-calorierijk mogelijk
maar net genoeg om geen
argwaan op te wekken -
heb je er niks aan...
Maar het stoppen lukt niet,
eten lukt niet meer
- ik heb echt geen trek -
slapen lukt niet meer.
Ik leef om af te vallen
- dat lijkt nu mijn doel -
maar ik weet dat
er een andere reden is
voor mijn bestaan.
Alleen is weten niet genoeg
ik moet het leren voelen
en dan kan ik mijn leven
- zoals ik het kende -
weer oppakken.
Maar hoe lang gaat het duren
en hoe ver ben ik dan al heen?
Vervreemd van die ooit zo
vertrouwde wereld???