lieve gedichtenfreaks
ik ben hier niet fier op
maar ik vind dat de waarheid gekend moet zijn
al is het enkel uit de dankbaarheid voor vervlogen gevoelens
soms moeten we blijven vallen om te kunnen staan
maar nooit viel ik dieper dan
de diepte tussen mij en mandy

dit deel speelt zich af zes jaren geleden
zes jaren zonder tijd
zes jaren spijt
zes jaren ongezelligheid

deze jaren waren de blaren
van paranoia en achterdochtigheid
van een kikker die dacht te vliegen
maar zijn poel nooit verlaten had

in die tijd ontmoette ik mandy
het was liefde
maar niet op het eerste gezicht
noch op het tweede
noch op het derde
noch op een ander gezicht
want ik hield een masker voor het mijne

het was op een chatsite
je weet wel
een plek waar onbekenden met elkaar spreken
zonder elkaar te kennen
en zonder elkaar te zien

ik had een ietwat ongewone nicknaam
maar mandy ook
we spraken met elkaar
zonder ook maar 1 woord te zeggen
zonder ook maar 1 woord te schrijven
het was de computer die ons samenbracht

zo sprak ze ook haar naam uit
en toen het rad begon te draaien
gaf ik ook mijn naam
als een larve aan een vishaak
een vis die er niet is
mijn naam was fictief
zo ook mijn zekerheid

ditzelfde gebeuren vond vele dagen plaats
in het vloeibare scherm van mijn computer
mailadressen werden doorgegeven
waarvoor ik zelfs een alternatief mailadres riep
in het valse leven
van de doorzichtigheid van de regen

wekenlange liefdesmails versterkte mijn gevoelens
en zij begon me steeds meer te vertrouwen
tot een zeer ongemakkelijk gevoel
op een bal van carnaval

we vertrouwden elkaar
in de oprechtheid van de valsheid
en we begonnen elkaar te bellen
met signalen die de ruimte indrongen
om alleen maar terug te keren naar onze planeet
om zo samen met uitlaatgassen de natuur te verpesten

maar dit gaat niet over de natuur
graag verwijs ik je daarvoor door naar marousia
die kan goed gedichten schrijven over de natuur
nee dit van mij gaat over mandy
lieve zachte eerlijke mandy

maar we belden dus naar elkaar
soms zelfs twee of drie maal per dag
ja zelfs naar haar internaat
en onze gesprekken werden nog persoonlijker
de varkens zeiden in welke modder ze gerold hadden
de kikkers welke insecten ze gegeten hadden
de kakkerlakken onder welke mat ze lagen
maar de waarheid verminderde
met het stijgen van de leugen

maanden gingen voorbij
dagen en nachten vol onzekerheid
want in welke kleur wordt een kameleon geboren
ik was een bedrieger voor mijzelf
want ik wist niet wie ik was
ik wist enkel dat ik geen open raam of open deur kon verdragen
nee het moest allemaal gesloten zijn
geheimen en leugens achter gesloten deuren
ik wist dat de waarheid mij zou vernielen
maar uit wat bestaat een gestorven identiteit
meer dan het geheel van leugens

toen de vakantie begon
besloten we dat we adressen zouden uitwisselen
want we gingen elk op reis
en wouden elkaar een postkaart zenden

mijn adres klopte en dat van haar ook
het enige onjuiste was mijn naam
maar daar ik daarover zweeg
dacht ik geen leugen te vertellen
zo zei haar zelfs dat ik op mijn identiteitskaart
meerdere voornamen had
je weet wel
je eigen voornaam
plus dat van je familie
plus dit en dat
maar Mandy hield van mij
geloofde in mij
en vertrouwde mij
wat het mes nog wat dieper in mijn polsen stak

uiteraard kon dit niet blijven duren
ik balanceerde op de rand van de waarheid
hoe langer ik haar kende
hoe harder ik moest liegen
omdat ik van haar hield
ja het is vreemd te begrijpen nu ik er terug aan denk
ik ben nu een volledig ander persoon als toen
maar ik dacht die dagen het echt te kunnen volhouden
maar ik begrijp nu dat als je moet liegen om de waarheid te tonen
de getoonde waarheid een leugen is

de postkaart die ik haar stuurde
daar werkte ik uren aan
om de juiste woorden te vinden
ja hoor ik wou enkel en alleen de perfectie voor mandy
ik stuurde de kaart naar haar
en keek uit naar het moment dat ik weer thuis zou komen
om de kaart die uit haar handen kwam te kunnen lezen

maar er kwam nooit een kaart
tenminste niet van haar
ik besloot haar op te bellen
maar ook om dat niet te doen
liefde is een pingpongtafel
ieder moet meespelen
anders gaat het balletje van de tafel

zo gingen dagen voorbij
ja zelfs weken
na anderhalve maand wist ik dat
ik nooit meer iets van haar zou horen
en het was mijn eigen schuld

ik heb nooit mijn eigen naam vernoemd
hoe langer ik haar kende
hoe moeilijker ik het vond
om dat op te biechten
ik wou haar niet kwetsen
maar daardoor moest ik steeds harder liegen
en liegen is bedriegen
ik beken
actie lokt reactie
maar
reactie lokt actie

zoals eerder gezegd
ik ben nu een heel ander mens dan toen
maar ik kan het mij niet vergeven
in feite is dit schrijven
mijn manier om te zeggen
dat het me spijt
mandy
waar je ook bent