Weer aan het mes toegegeven en dieper gezonken
Waren haar woorden die huilend in haar kamer klonken
Ze wilde er niet aan toe geven, maar de pijn overwon
Ze wou dat ze het ooit stoppen kon
Maar toch telkens wint de drang van haar verstand
En zit ze huilend met een mes in haar hand
De littekens die blijven maar komen,
En het bloed zal blijven stromen
Haar gedachten die langzaam leeglopen
Maar haar pols weer helemaal open
Doelloos blijft ze ermee rondlopen zonder enig resultaat
Behalve dat niemand meer met haar praat
En zo komt ze nooit meer uit die cirkel vandaan
Tenzij ze besluit niet meer te bestaan…