Het wiegen
Gedachten uit het verleden
scheren als meeuwen
rakelings over de witte
kammen van een oneindig
golvende, diepblauwe zee.
In de zoute verweling van
zon en zee dalen mijn
gedachten tenslotte neer
om zich te herenigen met
die eeuwigdurende cadans.
Mijn hart legt hier nu nog
eenmaal aan om in die
langzame, blauwe deining
als laatste troost het zo
lang vergeten wiegen voor
even weer te ondergaan.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: sjoerd haxe | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 12 juli 2008 | ||
| Thema's: | ||