op een dag zag ik je lopen.mijn ogen zijn sindsdien niet meer gesloten.alleen op dat moment paaide je een ander met je mooie blonde lokken, spelend in de wind.en op dat moment liet ik mijn hoofd een beetje hangen en dacht bij mezelf waarom heb ik haar niet eerder gezien en bemind.maar een week later hoorde ik je moeder tegen je zeggen je moet die man verlaten en ik begon je aandacht te trekken en je kreeg het in de gaten.we begonnen naar dat moment een beetje met elkaar op te trekken en het liefste wilde ik de klok uitrekken. geen 24 uur maar het liefst een week de wijzers van de klok interreseerden mij geen reet.maar jij wilde je tijd opeens met mij niet meer delen de man die ons hielp in het restaurant kon jouw wat meer schelen.sindsdien heb ik mijn ogen nog maar een keer kunnen sluiten en ik heb nu zulke krenge ogen het zijn net gebarsten ruiten