hulpverleners
jullie zouden me helpen...
de grote wonden te helen.
ik weet dat jullie me kennen.
maar zou het jullie echt wat kunnen schelen?
wie ik ben en wat ik kan.
ik wil geholpen worden.
het enige wat er mist is een plan.
elke keer beland ik weer in de goot.
raak ik onderkoeld door mijn eigen tranen.
is dit leven voor mij niet te groot?
mijn hart onder de duizenden wonden.
elke keer maar weer een sorry
omdat jullie me niet helpen konden.
zonder jullie ben ik niets waard.
mijn behandeling zit er zomenteen op.
had ik maar wat geluk bewaard
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Zondag, juli 13, 2008 23:58 |
| helpers kijken kritisch, analytisch, zijn op hun best als zij zichzelf overbodig maken, vrienden kiezen er wel voor te aanvaarden, verbonden te kunnen worden geraakt. hans |
|
| sunset: | Zondag, juli 13, 2008 17:26 |
| De hulpverleners kunnen niets meer dan ondersteunend werken hoor; uiteindelijk zul je het toch allemaal zelf moeten doen. Misschien verwacht je wel te veel van de hulpverlening en vertrouw je te weinig op jezelf. Tonend delend overgebracht. Liefs, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Am92 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 13 juli 2008 | ||
| Thema's: | ||