Vrij……(twee meeuwen)

Tegen de witte wolkkolommen
zweefde twee stipjes hemelhoog
een zwarte punt die vrij bewoog
deed mij even verstommen.

Hoe zal het zijn zo hoog verheven
te cirkelen boven deze grond
waar ook hun voedsel zich bevond
dit even zwevend overgeven.

Zo op de draagkracht van de lucht
zo heerlijk frank en vrij te zweven
even gevlucht uit ’t drukke leven
en weg te zoeven als een zucht.

Ik staarde met jaloerse blik
naar deze vrijheid daar zo hoog
dat als een vuiltje in mijn oog
even er was….een ogenblik !

Zo blijven drijven in de sfeer
onzichtbaar , maar toch dragend
waarin mijn denken zich al vragend
bedenkt hoe is het moog’lijk Heer.

Zo bent ook U voor mij onzichtbaar
maar draagt U mij de jaren door
op weg naar ’t eeuwig zingend koor
waarvan ‘k de zwakke klanken hoor.
th.