Niemand kijkt.
We verstrengelden onze vingersin wurggreep, lieten niet los
en ik vroeg je om niet te gaantoen ze van blauw naar zwart kleurden,en afstierven, jij glimlachteen daar vielen we uiteenWe maakten elkaar monddoodmet harde kussenverstikten dat wat er groeidetussen onze lichamen,het mijne bloedt nog altijdsmekend om een nieuwe herinnering..Het was altijd donker genoeg om ons licht te zienmaar je bleef nooit lang genoeg..
Reacties op dit gedicht
| re-startagain: | Dinsdag, juli 15, 2008 22:25 |
| mooi verwoord :) | |
| ninodepino: | Dinsdag, juli 15, 2008 22:08 |
| sucks, real tie.. | |
| Mevrouw Melzer: | Dinsdag, juli 15, 2008 21:55 |
| met de voortanden tegen elkaar: SHABANG SHABANG ;) lekker geschreven, uhm.. glimlach dan maar (ofzo) | |
Over dit gedicht
| Auteur: Renate-td- | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 15 juli 2008 | ||
| Thema's: | ||