Het huis der eenzaamheid.
Het huis der eenzaamheid
Koude wind huilt
dreigend
door balken, die
buigen onder zwaar verdriet;
schreit godverlatenheid
in het
donker van de nacht-
een mens crepeerd, waar
geen lichtstraal
door reeds
doffe ramen dringt;
laatste hoop
in angstaanjagend schemerduister
achter het
behang geplakt;
onrustig
struind mijn geest
in een huis
van duizend
eenzaamheiden;
met slechts de dood
als
metgezel, waarmee ik
stilletjes
ten onder ga.
Reacties op dit gedicht
| annickske: | Zondag, juli 20, 2008 12:59 |
| Prachtig gedicht,en die foutjes,daar lees ik gewoon over Voelbaar mooi geschreven meissie Groetjes en een dikke kNuffel Annick |
|
| Littledolphin: | Zondag, juli 20, 2008 12:45 |
| en shit, excuus voor de fouten...liefs barbara | |
| Tuimelaar: | Zondag, juli 20, 2008 12:38 |
| helemaal met sunset eens. heel mooi gedicht. bedankt voor je reactie. | |
| sunset: | Zondag, juli 20, 2008 12:35 |
| Voelbaar droef. Maar gelukkig ben je niet echt en in de geest alleen. Toch? Liefs en knuf, sunset PS: Als ik mag? ''een mens crepeerT, waar''; ''struinT mijn geest''; ''eenzaamhEDEN''. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Littledolphin | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 20 juli 2008 | ||
| Thema's: | ||