Thuis

als een slaaf in mijn eigen huis, voel ik me.
jij, ma loopt altijd maar te zeuren.
als ik dan niet luister wodrt papa boos op mij.
en dan 't eeuwige geruzie tussen jullie allebei
ik kan er gewoon niet meer tegen!

ik wou dat ik me kon verbergen
om vervolgens nooit meer jullie gezichten te hoeven zien
gezichten vol haat en woede
gezichten van steen die niets onthullen naar de buitenwereld, maar waarachter
zoveel verdriet schuilgaat

en niemand probeert om ook maar íets aan de situatie te veranderen.
het enige dat jullie doen is schelden en elkaar de schuld geven van alles.
ik wordt er gestoord van...
dit is mijn huis, maar kan iemand me vertellen
hoe het werkelijk voelt om thuis te zijn?

Geschreven door

Marmaid

Reacties op dit gedicht

Marmaid vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

nikiieet:	Maandag, augustus 18, 2008 22:54
omg lieve schat, ik keek of jij nog nieuwe gedichten had en ik zag deze staan, ben gelijk begonnen met lezen. Ik wist niet dat het zo erg was dat je je niet eens meer thuis voelde. weet dat je altijd bij mij terecht kan wat er ook gebeurd ik ben er voor jou. xx

Danseresjj:	Maandag, juli 21, 2008 23:14
ik weet precies hoe je, je voelt.. :( probeer aan je ouders uit te leggen dat je het niet leuk vind zo en dat je er een kut gevoel van krijgt.. vertel voorzichtig hoe jij dit ervaard.. hopenlijk doen ze er iets mee.. sterkte! XX

Over dit gedicht

Auteur: Marmaid
Gecontroleerd door: Innerchild
Gepubliceerd op: 20 juli 2008
Thema's: [Ouders] [Verdriet]