Gelukkig zijn?
Gelukkig zijn?
Gisteren kende ik dat nog
Ze heeft het me afgenomen
De hoop die me deed leven
Het ene gevoel dat me zo dierbaar is
Je hebt niets gezegd, maar ik verstond het wel
De manier waarop je keek naar mij
De manier waarop je niet sprak tegen mij
Alsof ik plots niet meer bestond
Elke blik, een mes door m’n hart
Misschien overdrijf ik
Gewoon verliefd en toch zo gekwetst
Maar het komt van diep, zeer diep
Reacties op dit gedicht
| CoCo * CiNel: | Vrijdag, maart 22, 2002 18:31 |
| lieve schat, alles komt in orde, de tijd staat niet stil... heel veel sterkte & moed... Kusje FIE _X_ |
|
| Loezzie: | Donderdag, maart 21, 2002 21:09 |
| Mooi dat je het zo verwoord...Sterkte verder...xxx | |
Over dit gedicht
| Auteur: Passero | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 21 maart 2002 | ||
| Thema's: | ||