er is een tijd van gaan
hier gekomen om mijn problemen op te lossen.
nu is het bijna tijd om te gaan.
geleerd me in te houden.
om straks weer los te staan.
toch ben ik bang.
bang om alleen te zijn.
want jullie elke dag nog zien.
die kans is klein.
nu ga ik ergens anders wonen.
het is tijd om te gaan.
ik ben genoeg gegroeit.
om zelf ergens te komen
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Maandag, juli 21, 2008 23:16 |
| ‘t meeste wat mensen elkaar mee kunnen geven is een echt gegund gebaar dat je verinnerlijkt met je mee kan dragen, soms zelfs veel later nog van binnen te voorschijn zal vragen. hans |
|
| Mary~ Lou: | Maandag, juli 21, 2008 14:36 |
| Logisch, dat je ook bang bent! Maar probeer het postieve te zien! Liefs. |
|
| annickske: | Maandag, juli 21, 2008 13:10 |
| De angst is zichtbaar. Sterkte Groetjes en een knuffel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Am92 | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 21 juli 2008 | ||
| Thema's: | ||