dans der onzinnigheden
Vandaag heb ik bewogen en gekeken
In en naar de dans der onzinnigheden
Gewikkeld in mijn ongewassen deken
Vol van twijfels en onzekerheden
Ik stond voor de spiegel van ijdelheid
Gekaderd in verbitterd zuur van onmacht
En zag zwammen groeien uit mijn nijd
Zag hoe jij naar bedorven vriendschap smacht
Mijn tong spuwde haar vlammen uit
Ik zag hoe ze brandden in gedoofde ogen
Hoe jouw hartevuur tegen muren stuit
Met jouw verleden spoken meegevlogen
Ja, ik heb vandaag gezongen en gehuild
Jouw hart staat in mijn ziel gebeiteld
Heb ooit mijn liefde voor vriendschap ingeruild
Maar in de chaos van een dood verleden
Zie ik steeds hoe jij de toekomst wijfelt
En hoop ik dat de vlammen hun doel betreden
Reacties op dit gedicht
| Mevrouw Melzer: | Zaterdag, juli 26, 2008 00:04 |
| ''zwammen groeien uit mijn nijd'' :) (verdrietig zingen spreekt voor zich..) x | |
Over dit gedicht
| Auteur: Freyer | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 25 juli 2008 | ||
| Thema's: | ||