Jij, als mens,

Opeens begreep ik wat je voelde,

En nooit in woorden zeggen kon,

Je liep door lange dagen schaduw,

Maar hunkerde naar warmte en zon,

Iets had jou in je jonge jaren,

Toen je nog kind was, diep gekwetst,

Vanaf die dagen werd je stiller,

En meer naar binnen gekeerd,

Je speelt je spel je lacht, meedoen,

Je denkt heel vaak en je leest,

Maar je zou wel eens willen weten,

Welk mens zou je echt zijn geweest

Zonder dat vluchten

en wegduiken en verbergen,

Van iets, gegroeid tot een stille pijn,

Misschien zou je dan nog meer dan anders,

Een beetje dichter bij je zelf kunnen zijn,

Maar op een dag was er dat wonder,

Ik zag je spelen met een ander kind,

Je was zo blij en zo bereikbaar,

Je stond te lachen in de wind,

Ik begreep dat je de liefde kende,

De warmte en de tederheid,

Bij een kind kon je, je diepste zelf zijn,

Bij ouderen was je door de tijd,

Je houding en je woorden kwijt,

Jij bent een heel mooi mens,

Al zeg ik het zelf, want die gene ,

Die nu tegen je praat is je innerlijk zelf.

Jij kunt de liefde geven

 aan iemand die het echt verdient

jij

©jade