Missen,,,,

De vraag "waarom" blijft altijd in het leven bestaan,
waarom moeten mensen waarvan je houdt te vroeg heen gaan.
In mijn familie zijn dat er nog al wat,
dit is ook iets wat vaak aan mij vrat.

Mijn oma Brink toen was ik nog maar 7,
dat was moeilijk om zo jong met een oma minder te leven.
Mijn papa was hierna aan de beurt,
dit is nog steeds iets dat mijn hartje verscheurd.

Opa Rozema was de volgende die het leven achter zich moest laten,
ondanks je oude leeftijd, mocht het niet meer baten.
Toen mijn opa Brink had er de kracht niet meer voor,
Je hart brokkeld af, maar jouw leventje gaat gewoon door.

Dan niet te vergeten mij lieve oom Eite,
ook met hem werd geen rekening gehouden, mij ten spijte.
Oma Rozema was nog de enige die over was,
waar je later de overlijdens advertentie van las.

Het is zwaar om hier aan terug te denken,
en je liefde nou aan anderen te schenken.
Je hebt het al moeilijk en dat is iets wat ik niet snap,
Hoor je dat je moeder kanker bij zich draagt, weer een klap.

Gelukkig is het nu uit haar lijf, weer een traan,
van geluk, maar de angst haar te verliezen blijft bestaan.
Door al deze dingen ben ik sterker geworden in het leven,
nu weet ik zeker, ik zal alles geven.

Alles geven om te genieten nu het nog kan,
dat doe ik zeker van mijn lieve moeder, lieve broer en lieve man.
Ook mijn schoonfamilie zijn mensen die ik niet mag vergeten,
en mijn vrienden zijn zo fantastisch, om op te vreten.

Het leven heeft bergen en dalen,
maar van elke moment, moet je het beste eruit halen.
Wat ik tegen iedereen zeggel wil,
denk aan elkaar anders wordt je leventje zo kil.



Geniet van het leven en haal alles eruit...
voordat je het weet, moet jij dit achter je laten.

Dit gedicht draag ik op aan mijn dierbaren:

Papa
Opa Brink
Oma Brink
Opa Rozema
Oma Rozema
en Eite Rozema


Ik hou van jullie!!

Jannie