Slechts een koel lentebriesje

Een welvoorkomend seizoentafereeltje

Leek stof doen opwaaien

’t Was zuiver opstuivend zand

Van ’t verlaten strand

Landinwaarts liggen bezielde rotspartijen

Vast in retraite, geduldig wachtend op hun lot

Na een ongekend lang dralen

Gingen ze zich verwonderen over het ongekende

Een mijmeren in stilte, over een ongehoord smalen

Die verdacht dicht bij elkaar staande palmen

Met hun pedant blader gewuif

Veroorloofden zich niet te talmen

Bij het bundelen van hun vermaledijde krachten

Ja, een bladerdeken van samengesmede, dikke huiden

Ze absorbeerden zonnestralen als zijnde vanzelfsprekend

Natuurlijk werden schaduwen opgeworpen

De koperen ploert werd verdonkeremaand

Grijze wolken pakten zich boven het gesteente samen

Het laten doorschemeren der duisternis leek beraamd

Een ruisende zee, een rondvliegende zeevogel

Voerden een melancholisch treurspel op

Geroep uit de verte stierf een zachte dood

In de gestaag doorklinkende stilte

Hoorde men geen belijdenis der nood

Oog blijven houden voor wat aan gene zijde ligt

Wat ogenschijnlijk schuil gaat achter het ons aangereikte

Vloeit voort uit wat zich aan ons verschijnt

Zinderende zee, lacht het vredig stille zand innemend toe

Een tijdloos omhelzen van golfjes, in het zicht.