Heb mezelf opgesloten in m’n kamer, met de muziek heel hard aan.
Ik zak huilend in elkaar met me rug tegen de muur aan.
De tranen lopen over me wang en de make-up zit overal,
kleine stemmetjes in m’n hoofd die zeggen: doe niet zo mal!
Ik haat m’n leven, ik wil niet meer, zeg ik voor de zoveelste keer.
Maar ik bleef maar doorgaan, hopen op een betere dag,
waarbij ik kan eindigen met een lach.
Nooit is die dag gekomen, en in de toekomst heb ik ook niet veel moed.
Ik zet er een punt achter, maak er een einde aan, voorgoed.
De gordijnen dicht en de lampen uit, zodat niemand het hoeft te zien.
Met mijn ogen dicht pak ik een scherpe schaar met het gevoel dat ik dit verdien.
Voorzichtig pak ik het stevig beet en druk heel hard in mijn pols, ik haal de schaar naar me toe en er ontstaat een bloederige snee.
Ik schreeuw het uit van de pijn, maar een terugweg is er niet, geen een.
De tranen komen er met bakken uit, maar het boeit me niet want het is over, het is uit.
1 snee is niet genoeg en er volgen nog een aantal andere sneeën na.
In een paar seconde voel ik me lam en licht.
De pijn is onverdraagzaam, en ik weet: het einde is in zicht.
Ik sluit mijn ogen en ik wacht op het einde.
Ik voel de pijn niet meer en realiseer het is nu voorbij.
Het ene moment was ik er nog en nu lig ik er bewegingloos bij.
Dit was het dan... geen happy end voor mij.
Ik wil er wel bij zeggen, zelfmoord is nooit een oplossing.
Het leven is echt niet zo verschrikkelijk, het is maar wat je er van maakt. Door je slecht te voelen over je problemen zie je soms die mooie dingen in je leven niet!
Dus, always look on the bright sight of life!