Onbekend terrein
Naakt mijn ziel
dat daar zat op het gras
beschermd niet door muren
maar door het zijn wat jij was
Naakt mijn wezen
als door geen ander gekend
voel ik mij rustig vertrouwd
ongekend kom jij tot mij nader
ben dit niet gewend
Naakt mijn leven
geen geheim blijft bedekt
in denken geen ander
jij voelt bekend
dat daar zat op het gras
beschermd niet door muren
maar door het zijn wat jij was
Naakt mijn wezen
als door geen ander gekend
voel ik mij rustig vertrouwd
ongekend kom jij tot mij nader
ben dit niet gewend
Naakt mijn leven
geen geheim blijft bedekt
in denken geen ander
jij voelt bekend
Reacties op dit gedicht
| Tuimelaar: | Donderdag, augustus 07, 2008 22:54 |
| je weet het zo neer te zetten dat ik het gevoel heb dat ik weet hoe het voelt... wat eigenlijk zowat onmogelijk is, wat de reikwijdte van je woorden illustreert ;) tja, wat kan ik hierover verder zeggen? ik vind het ongelooflijk mooi... |
|
| switi lobi: | Donderdag, augustus 07, 2008 15:16 |
| In totale overgave... mooi hoor! Liefs, switi lobi |
|
| Littledolphin: | Donderdag, augustus 07, 2008 12:50 |
| geweldige verwoording lees ik hier liefs barbara | |
Over dit gedicht
| Auteur: *pathos* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 07 augustus 2008 | ||
| Thema's: | ||