Niets meer dat verdoofd.
verdriet, waar is schoonheid?
alleen de pijn
in heel mijn wezen
laat me voelen
dat ik leef
niets meer
dat verdoofd
alleen mezelf
de dood beloofd
hoe anders
te overleven
te moe
om te zijn
te gehaat door
mijn eigen ziel
ogen gesloten
voor het licht
niemand komt nog ooit
zo dicht
Razendsnel klopt
dat hart
bedwelmt in wazigheid
en zwart
tranen smeken
in de nacht
dat vlug gebeurt
waar ik op wacht
want, niets meer
dat verdoofd
alleen mezelf
dat éne beloofd...
Reacties op dit gedicht
| Longo Ornella: | Zaterdag, maart 07, 2009 17:25 |
| Laat aub die belofte vallen... Laat me niet alleen, ik vecht ook door, elke dag opnieuw is het zeggen tegen jezelf nee, we mogen niet opgeven, lieve meid, laat je helpen zodat je ook de andere kant ziet van het leven, geloof me, die is er ook voor jou!!! Weet dat ik heel veel van je hou... mis je! Hope to see you soon! |
|
| Elenore De Groote: | Zondag, augustus 10, 2008 19:32 |
| Sterkte. Liefs, Elenore xxx | |
| kerima ellouise: | Vrijdag, augustus 08, 2008 14:01 |
| intens heftig maar wel heel goed geschreven! liefs kerima ellouise |
|
| sunset: | Vrijdag, augustus 08, 2008 09:37 |
| Tja, als je echt levensmoe bent moet je het gewoon doen hoor (want dan niemand je nog van het tegendeel overtuigen); het niet alleen belastend de andere vertellen. Ik wil alleen uit ervaring zeggen dat het leven altijd levenswaard is. Liefs, sunset |
|
| Windwhisper: | Vrijdag, augustus 08, 2008 08:04 |
| ik hoop dat het een moment opname was, want nu is het een nioeuwe morgen, zoek hulp liefs Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: My Life | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 08 augustus 2008 | ||
| Thema's: | ||