Tot mijn dromen sterven
Tot mijn dromen sterven
In de mistflarden zweven
ijle schimmen, onaantastbaar
als een bleke afspiegeling
van een grauw verleden.
Geen verlossing
in de duisternis
van pijn, er is geen hoop
in de leugen die ik leef.
Te diep gaat nu de pijn
verscheurend, angstaanjagend
voorbij de kern van het bestaan
tot in de diepten van mijn ziel.
Dan vind ik de stilte
en ik maak zijn macht mijn schild
Ik raap behoedzaam scherven
de splinters van mijn zijn.
Hier zal ik zijn
tot aanvaarding zal komen
van wie ik ben en eens was
-of tot mijn dromen met mij sterven-
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Donderdag, augustus 14, 2008 15:41 |
| Intens stilmakend en mooi geschreven! Liefs,knuffs Dicky |
|
| Artifex: | Woensdag, augustus 13, 2008 22:12 |
| Heel graag gelezen. Liefs, Artifex. |
|
| verhavert: | Woensdag, augustus 13, 2008 19:27 |
| stilmakend schrijven lieve knuffel |
|
| Yellow: | Woensdag, augustus 13, 2008 15:32 |
| een droevig verhaal maar wel mooi geschreven in stijl, sterkte en groetjes, Y. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Gewoon Amy |  
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 13 augustus 2008 | ||
| Thema's: | ||