Bij het verdwijnen van het laatste licht,
Gaan langzaamaan m’n ogen dicht.
Het hoogtepunt van mijn dag,
Was het zien van jou stralende lach.
Die glimlach die als een zonnetje bij me bleef,
En alle schaduwen uit mijn leven verdreef
Waar ik me aan kon verwarmen,
Wanneer ik jou niet kon omarmen.
Maar nu heeft ook dat z’n laatste stralen geschenen,
En is net zoals jij uit m’n leven verdwenen.
Terwijl de schaduwen opnieuw m’n kamer binnensluipen.
Voel ik de koude me bekruipen.
Een beklemmend gevoel welt in me op,
Terwijl ik me onder mijn dekens verstop.
Je zei dat je er altijd voor me zou zijn,
En me zou behoeden voor alle pijn.
Maar nu ik je nodig heb ben je bij me weggegaan.
En laat je me alleen voor m’n problemen staan.
Het enige dat ik nog heb om me te beschermen
Tegen de koude schaduwen die door m’n leven zwermen,
Is die armzalige deken
Want jij hield het gewoon voor bekeken.