het is donker buiten, het regent
het lijkt of er nu een god is die mij zegent
ik hoor de druppels op mijn daken
ik wil het nie horen, ik kruip diep onder mijn laken
het is ook donker diep in mij
de negatieve gevoelens laten mij nie vrij
waarom moet ik deze pijn voelen
ik loop naar buiten, even om me af te koelen
heerlijk die druppels in mijn gezicht
ze voelen koud aan, zacht en licht
ik wil ene normaal leven zonder deze pijn
waarom kan die er voor mij nie zijn?
de regen vormen riviertjes op de ruiten
naar positieve gedachten kan ik nu wel fluiten
als het donker buiten is, is het in mij ook duister
in mijn hoofd hoor ik allemaal gefluister
ik ben verward, ik vind het raar
alle positieve gedachten die ik spaar
in een dag en voor een dag
om door te gaan met een lach
due zijn nu verdwenen, zo plots weg
voor mijn leven wil ik graag een uitgebreidde uitleg