2 dagen geleden
werd mijn vader per abuis
opgenomen in het ziekenhuis

Hij is zelf wel tevreden
met deze oplossing
maar voor mij brengt dit geen verlossing

Ik zit in een emotionele achtbaan
ik maak me zorgen
alle uitingen van emoties opgeborgen

Ik kan zelf niet verslaan
wat ik voel
want ik voel een heleboel

Ik weet dat ik niet op moet geven
maar sta er eens bij stil
het is een bittere pil

Hij is niet hier gebleven
hij is niet thuis
mijn vader ligt in het ziekenhuis

Voor mij is dit een klap in mijn smoel
ik had dit nooit verwacht
mijn vader is voor mij een symbool van kracht

Iedereen weet vast wel wat ik bedoel
je vader is belangrijk voor je
als is mijn vader soms een sukkeltje

Ik kijk toch tegen hem op
en het doet gewoon pijn
dat hij nu niet hier kan zijn

Ik weet dat het stom is dat ik alles opkrop
ik zou het heel graag anders willen
maar zelfs met heel veel pillen

Kan ik mijn gevoel niet uiten
hoe verdrietig ik ook ben
het enige wat ik heb is mijn pen

Ik zou het zo graag af willen sluiten
dat gebrek aan tranen
dus ga weg met alle kemphanen

En stuur me alleen naar buiten
met de mensen waar ik op kan bouwen
waar ik mijn leven aan zou toevertrouwen

Met z'n allen slopen we de muur om de echte ik
en terwijl ik slik
komen voor het eerst de tranen naar buiten
en eindelijk kan ik me uiten

Tot het zover is blijf ik iedere nacht dromen
van de dag dat mijn vader thuis zal komen