Weer zo’n onvoorspelbare aanval
Mijn hoofd draait en ik bonk mijn hoofd tot ik erbij neerval
Als ik bij kom kan ik mijn hoofd bijna niet optillen
Dus grijp ik naar mijn pillen
Ik blijf hopen,
Al kan ik op dit moment bijna niet meer lopen
Ik ga maar naar bed
Weer een dag zonder pret
Ik voel me zo rot
Is dit nu mijn lot?
Soms wil ik het gewoon opgeven
Dat begrijpen ze niet, je hebt alles wat je hartje begeert; hoezo zou je niet willen leven
Ze weten niet wat ik bijna dagelijks meemaak,
Maar ze horen liever geen tegenspraak
Mijn leven draait nu om deze aanvallen
Na een tijdje worden mensen het zat en laten ze je vallen
Ze zeggen neem een paracetamol en de pijn is weer achter de rug
Al weten ze niet migraine komt altijd weer terug
Ik neem ze het niet kwalijk en hoop; na regen komt zonneschijn
Ik zeg vanity je bent nog jong, ooit is het weg je pijn