Maar toch
heb inmiddels groeven onder mijn ogen
waar droge tranen in dansen
Mijn jas groeit nu de jaren langer worden
de herinneringen poreus, maar ze vullen de dagen
die tikkend om lijken te gaan
Ik weet het, ik mag niet klagen
ik ben gezond, die andere mevrouw
kan nog nauwelijks lopen of staan,
Ohw Heer, het is me geleerd niet te vragen,
maar toch, mag ik vannacht nog dood gaan.
Reacties op dit gedicht
| johandedichter: | Woensdag, augustus 20, 2008 20:19 |
| mijn God het leven is niet alleen maar zwart of wit blijf je gevoel in je hart trouw want er zijn duizende anderen mooie kleuren die je leven kunnen inkleuren sterkte Evi gr johan | |
| Oorlam: | Woensdag, augustus 20, 2008 16:46 |
| oefdroef | |
| karinvangelder: | Woensdag, augustus 20, 2008 16:33 |
| Evi ik schrik een beetje van jouw woorden! in ieder geval wens ik je veel sterkte om door te gaan , liefs Karin . | |
| Nummer 127: | Woensdag, augustus 20, 2008 15:17 |
| soms is onze wil niet te begrijpen Nr 127 |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 20 augustus 2008 | ||
| Thema's: | ||