eenzaam...
Het leven was vervlogen
Heel zachtjes uitgeblust
Er is nu geen mond meer die mij kust
Niet eens een klein lachje uit de verte
Je doet je hand niet meer door mijn haar
Niet eens meer op je schoot zitten en kijken naar elkaar
Er vallen nu niet meer woorden
Er is ook niet meer ergenis
Maar ik moet er aan wennen
Hoe eenzaam "EENZAAM"is
Heel zachtjes uitgeblust
Er is nu geen mond meer die mij kust
Niet eens een klein lachje uit de verte
Je doet je hand niet meer door mijn haar
Niet eens meer op je schoot zitten en kijken naar elkaar
Er vallen nu niet meer woorden
Er is ook niet meer ergenis
Maar ik moet er aan wennen
Hoe eenzaam "EENZAAM"is
Reacties op dit gedicht
| malou: | Zondag, maart 24, 2002 18:53 |
| heel veel sterkte! probeer te ervaren dat alleen zijn niet eenzaam hoeft te zijn maar het moet natuurlijk slijten en dat duurt even nogmaals Sterkte! | |
Over dit gedicht
| Auteur: geen Naam | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 24 maart 2002 | ||
| Thema's: | ||