Nieuwjaarsdag.
05.00 s'morgens, ons laatse afscheid.
het was voorbij, nu bijna 3 jaar later
begint alles op z'n plaats te vallen.
Je nam afscheid van mij;
ik zal je missen, tot ooit was je laatste zin
de alcohol liet met niets realiseren
maar 2 dagen later lag er een nieuw begin
mijn telefoon ging om 17.00 uur.
eigelijk had ik al een raar gevoel
ik kreeg het definitief te horen.
het leven is hard, kil en zuur
Ik moest en zou je nog een keer zien.
Je was dood, weg, je had je van het eigen leven beroofd.
Met een touw om je nek, strak om je hoofd
Hoe kon je dit nou doen?
Wat was er de reden toe, praten had geen zin.
Je troosten, meeleven evenmin
De pijn word alsmaar minder..
Het gemis des te meer.
Hopend dat ik je ooit weer zien zal.
Later, over 60 jaar- 'n keer
Ik zal je eeuwig missen!
*Dit gedicht heb ik gemaakt voor een van m'n beste vrienden die zichzelf van het leven beroofd heeft.
Een jongen waar we het van wisten dat het komen ging, maar niet wisten wanneer*