Aangezien ik met een ferme tik wakkergeschud wordt, dringt het besef tot mij door dat het stokje overgedragen is.Terwijl ik het startschot hoor zetten mijn voeten het op een lopen, flink de pas er in.
Hijgend als een hert met de tong uit de mond , blaas ik het laastste beetje energie uit mijn longen (had ik maar nooit begonnen met roken)
De steken in mijn zijde zijn onverdraagelijk maar ik zet door,
immers kan het niet zo ernstig zijn als hartenzeer.
Blik nog een enkele keer achterom of ik nog op de hielen wordt gezeten
door ongedierte.De laatste loodjes wegen het zwaarst met het allerlaatste restje doorzettingsvermogen passeer ik met een blik op oneindig de finish, applaus hoorbaar terwijl ik uitgeput op het bankje neerval.
-gelukkig het is weekend bijtanken-