Ik moet je laten gaan...
Ik weet het...
Ik word er elke dag mee geconfronteerd...
Het is zo definitief.
Zo beangstigend.
Ik wil je niet laten gaan...
Nu nog niet....
Ik wil je in mijn leven, nog zo lang....
Maar het kan niet.
Maar het is zo moeilijk....
Om nou te genieten van het leven....
Misschien ben je er volgend jaar rond deze tijd niet meer...
En moet ik alleen verder.
Alleen zonder vader...
Zonder diegene waar ik soms zo boos op kan zijn....
Maar waar ik toch zoveel van houd...
En die ik niet kan missen.
Ik wil je gewoon nog niet laten gaan....
Je moet me straks zien afstuderen...
En me weggeven bij mijn huwelijk....
En niet me in de steek laten ...
Ik ben pas 15.