De reis
Alleen begon ik aan de reis
Eentje zonder duidelijk eind
Milaan, Rome of parijs
Ergens waar de pijn verdwijnt
Onderweg kijk om me heen
Zie handen uitgestoken
Waarom zag ik niet meteen
Dat er zoveel hulp was opgedoken
Verdrietig en alleen
Ben ik aan de reis begonnen
Terwijl er zoveel mensen om mij heen
Een veel moeilijker gevecht hebben gewonnen
Mijn verdriet was echt
Mijn hart voelde zo ontzettend zwaar
Achteraf is het zo slecht
Het was de liefde immers maar
Nu kan ik weer een beetje relativeren
En schaam ik me diep
Ik moet gewoon accepteren
Dat de liefde tussen ons niet liep
Mijn vrienden verdienen een vrolijke ik
Lachend en optimistisch als altijd
Met een laatste traan en een snik
Ben ik al bijna weer dezelfde meid!
Alles wat ik wilde kreeg ik meteen
Een knuffel en een luisterend oor
Met al deze vrienden om me heen
Weet ik weer waar ik hoor!
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Woensdag, september 03, 2008 10:50 |
| Acceptatie is altijd de eerste stap tot verandering en weer verder kunnen. Treffende verwoording. Liefs, sunset |
|
| Littledolphin: | Woensdag, september 03, 2008 10:36 |
| mooi schrijven liefs little | |
Over dit gedicht
| Auteur: mhartje | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 03 september 2008 | ||
| Thema's: | ||