Het einde vraagt
Zolang ik de nieuwe woorden vind
en niet meer verdwaald
fluister
en wanhoop
wat ons niet
samenbrengt,
breng ik jou het
moment van overwonnen eenzaamheid
dat we lachend delen.
En vraag ik
jou
hoopvol
wat we kunnen verliezen
als de oude woorden eindigen
met de ego
die ons
weer
laat
wachten in de
pijn die
niet om woorden geeft
en onze tranen niet
om een einde
vraagt.
en niet meer verdwaald
fluister
en wanhoop
wat ons niet
samenbrengt,
breng ik jou het
moment van overwonnen eenzaamheid
dat we lachend delen.
En vraag ik
jou
hoopvol
wat we kunnen verliezen
als de oude woorden eindigen
met de ego
die ons
weer
laat
wachten in de
pijn die
niet om woorden geeft
en onze tranen niet
om een einde
vraagt.
Reacties op dit gedicht
| waterval: | Maandag, maart 25, 2002 13:27 |
| héél mooi...... tranen... ze komen vanzelf wel......ongevraagd.... tot..... |
|
| ilona krijgsman: | Maandag, maart 25, 2002 09:17 |
| mooi....heel mooi verwoord | |
| Driegeetjes: | Maandag, maart 25, 2002 08:11 |
| Moest er ff op kauwen, Victor, zo vroeg op de morgen... Maar ben nu dus wel wakker! Héél graag gelezen! DrieGeetjes |
|
| free: | Maandag, maart 25, 2002 07:50 |
| heel heel mooi.... liefs free |
|
| Mayadebij: | Maandag, maart 25, 2002 03:29 |
| Ik wil iets zeggen, maar het komt er niet uit. Mooi, dan in iedergeval.. | |
| Sheena: | Maandag, maart 25, 2002 03:17 |
| de woorden zullen niet op zich laten wachten als tranen het gezicht verhelderen .... bijzonder mooi weer .... Sheena |
|
Over dit gedicht
| Auteur: victor ruhlmann | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 25 maart 2002 | ||
| Thema's: | ||