Het tekorte afscheid..
blijft steken in mijn hoofd..
Ik zie nog steeds je schaduw..
verdwijnen in de stralen..
van de verlichte straatlantaarns..
Nooit, nooit had ik jou..
moeten laten gaan..
De gedrochten, de onderkruipsels..
van de wereld zogen je mee..
in hun wrede wereldje..
en ik wil niet denken aan morgen..
morgen zal er weer een dag..
van de kantlijn zijn..
Het gemis is niet sterk genoeg..
om jou terug te halen.
Het spijt me zo.