Waarom ben ik zo eenzaam,
waarom heb ik geen vrienden,
mijn meisje houdt van me,
maar vertrouwen kan ik niet vinden.

Ik ben bedrogen in het leven,
ik leid een eenzaam bestaan,
ook met al die pijn,
heb ik altijd mijn mannetje gestaan.

Ik word bang van mijn gevoel,
dit ben ik niet gewend "liefde"
VOOR Anneloes, heb ik niet gekend.

Ik leidde een wild en koud leven,
op straat opgegroeid, als een eenzame
militair die zich nergens mee bemoeit.

Opeens verandert alles, gevoel, steuntje in de rug,
liefde maakt me bang, ik wil gewoon weer terug!
Een wapen in mijn hand, een vogelvrije man,
die het gevoel heeft, dat hij de wereld
overnemen kan.

Liefde geeft me pijn, twijfels en zorgen,
elke dag vraag ik me af:
gaat ze me verlaten morgen?
Ik hou van haar, kan haar niet laten vallen,
Ik wil haar niet kwetsen, zeker niet als we samen
onze toekomst schetsen.

Ik zie wel wat er gebeurt,
misschien gaat het wel goed,
mijn liefde voor haar, is echt in overvloed.

Een leven zonder haar, dat kan ik nie leven,
als ze me alleen laat; met een gouden kogel
be-eindig ik dat zomaar even.

Ik weet dat ze van me houdt, ze blijft gewoon bij mij,
later worden we met onze rappertjes samen,
heel erg blij.

Ik weet niet hoe te eindigen, kan niet blijven schrijven,
Ik hou van je Anneloes, dat zal altijd zo blijven....