Dood gaan.
Soms denk ik,hoe zou het zijn als ik er niet meer was,
Missen ze me dan meteen,of pas in de klas?
Zouden ze me dan echt werkelijk missen?
Of zou ik me daarin vergissen?
Hoe zou het dan toch zijn?
Hebben alleen mijn gezin dan verdriet en pijn?
Gaan ze elkaar dan steunen?
Ja,dicht tegen elkaar aan leunen.
Mijn opa is al lang overleden,
dat is al lang geleden.
Mijn hond bonnie is nu naar de honden hemel.
Ik heb nog een beeld in mijn hoofd,van opa en mij,
Ik keek naar hem achter zijn tafel en hij naar mij.
We waren stil en zeiden allebei geen een woord,
Ik hoop soms dat als ik lieve dingen over hem zeg,dat hij me dan hoort.
Ik was toen pas zeven jaar,
hij rookte toen vaak een dikke sigaar.
Het was echt heel triest,
alsof je voor een verkeerde weg kiest.
We huilden met het hele gezin,
elke dag met moet ertegen in.
Ik wist dat mam vaak s'avonds daarom moest huilen,
en dan bij papa ging schuilen.
Ik wil dat hij nog leeft,
en dat die oma haar de liefde geeft.
Ze heeft een foto van opa,ik kijk er vaak naar,
ik weet dat is niet raar.
Dan ziet oma dat,en dan kijk ik gauw ergens anders naar,
zo,nu is mijn gedicht klaar.
Nu heb ik weer zo'n huil bui,ik huil bijna om mijn eigen gedicht,
ik wou dat ik nu voor me zag,opa zijn mooie gezicht.
Raar is dat meestal vind ik mijn gedichten niet veel aan,
maar bij deze gedicht laat ik vallen,een grote traan.
Die zegt: Opa ik mis jou en ik wou dat je er nog bent,
trouwens,ik weet niet eens dan dat je mij nog wel kent.
Nu zeg ik vaarwel opa,en vaarwel bonnie en vaarwel mijn gedicht.
Ja,dat zeg ik met tranen langs mijn gezicht.