Lieve broer en zus
De periode van jullie ziekte …
Ik had geen rust,
niet thuis niet op het werk
zelfs niet in het ziekenhuis
ik was een opgejaagd dier
die wist dat ik ten prooi ging vallen aan …
maar niet wist wanneer
bang van de telefoon, bang van elk alarmerend geluidje,
bang van mezelf
het was een tijd waar alleen angst
mijn leven beheerste
Het was vreselijk jullie te zien aftakelen
en al hoop je met je laatste beetje verstand
dat het vlug gedaan zal zijn,
wil je hart dat niet aanvaarden
omdat je hen zo graag nog hier wil houden
Dit over en weer gesleur
en je verstand dat beter weet
maakt een jojo van je
die bengelt op en neer
heen en weer
de lucht in knalt
en weer naar beneden valt
en je raakt zo uit balans
dat ik straks na vier jaar
nog steeds niet de juiste weg heb gevonden
omdat die niet te vinden is
Er sterft een groot deel van jezelf mee
je hele lichaam wordt leeg geroofd
er rest alleen nog een omhulsel die
op automatische piloot nog functioneren kan
Maar geleidelijk word je lichaam
weer helemaal opgebouwd
brachten weer kleur aan mijn leven
en hoe moeilijk het ook was
ben ik toch blij, maar vooral dankbaar
dat ik dit nog beleven kon
maar blijf ook hopen, dat alles
ooit zijn plaatsje zal krijgen…
Want hoop is het laatste wat een mens verliest
| doetsi: | Donderdag, september 11, 2008 17:29 |
| Écht, stapje voor stapje en oh, dat ongeduld soms, pfffffff | |
| Fari HS: | Maandag, september 08, 2008 23:18 |
| In alle stilte jouw pijn gelezen. Jouw verwording is sterk en intensief en jouw pijn behoorlijk groot. Sterkte en sereniteit gewenst voor jou en alle familie leden. liefs, Fari |
|
| arie: | Maandag, september 08, 2008 19:35 |
| je valt in een soort vacuum als het je overkomt. langzaam leer je weer te voelen.. gelukkig wel liefs, arie |
|
| Windwhisper: | Maandag, september 08, 2008 14:02 |
| ja meisje verdriet moet een plekje krijgen, maar desondanks zal het altijd schrijnen hoor lieve groet en sterkte Cobie |
|
| switi lobi: | Maandag, september 08, 2008 12:52 |
| Verwerken is ook pijn hebben om wat was en nu is... sommige dingen gaan nooit over maar leren hun weg te gaan in wie je bent. Sterkte lieve K@trien. Dikke kus, switi lobi |
|
| kerima ellouise: | Maandag, september 08, 2008 12:35 |
| soms wordt er zo aan je hart en geest gesleurd en getrokken door verdriet en pijn...dat het lijkt of het nooit meer heelt...maar hoop graaft zich iedere keer een weg naar boven...sterkte wens ik je op je weg naar heling liefs kerima ellouise |
|
| tweety-ysje: | Maandag, september 08, 2008 12:25 |
| sterkte zou ik zeggen en ja het komt wel weer alles op zijn tijd denk ik dan maar | |
| Littledolphin: | Maandag, september 08, 2008 12:24 |
| rakend dit...liefs barbara | |
| Auteur: K@trien | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 08 september 2008 | ||
| Thema's: | ||